สบายดีทหารเกณท์...กับความรัก
ลูกคนโตของครูได้ทำหน้าที่เข้าไปรับใช้ชาติ...สมัครเข้าไปเป็นทหารเกณฑ์ อยู่ที่มณฑลทหารบกที่ 24 จังหวัดอุดรธานี หลังจากเรียนจบจากมหาวิทยาลัย สงขลานครินทร์ แล้วไปรับใช้พระศาสนา บวชเข้าพรรษาอยู่ที่วัดนาหลวง (อภิญญาเทสิตธรรม) อ.บ้านผือ จ. อุดรธานี ก็ถือว่าทำหน้าที่พื้นฐานของลูกผู้ชายไทยแล้วละค่ะ

รักในหน้าที่ รักประเทศชาติ มั่นคงในศาสนา รักครอบครัว รักคนรู้ใจ...ทั้งหมดนี่กว่าจะได้มามันก็มีความทุกข์และความสุขเจือปนอยู่ตลอดไม่ว่าทำหน้าที่อันใด ยืนอยู่ตรงไหน...ความอ้างว้าง ว้าเหว่มักจะเข้ามาครอบคลุม ตอนบวชก็ต้องอยู่ในป่าบนภูอันวิเวก...มองเห็นไฟลิบๆห่างออกไป ใจก็ย่อมสะท้าน แล้วจะทำอย่างไรกับความเหงานั้น กับความทุกข์ที่ถั่งโถมเข้ามา...พระอาจารย์ไพบูลย์ อภิปุณโณ แห่งวัดดอนหายโศกเทศน์ผ่านวิทยุในตอนเช้าวันคริสต์มาสอีฟบอกว่า ให้อยู่กับลมหายใจ อย่าก้าวลงไปในความทุกข์ ซึ่งครูกำลังจะปรับปรุงมาสอนเด็กๆว่า ให้ต่อสู้กับแรงดึงดูดของ “หลุมดำแห่งความทุกข์” ถ้าทำอย่างนี้ได้ ความทุกข์ก็จะหายไปทันที มีสติอยู่กับปัจจุบัน อย่าตกเป็นเหยื่อของความคิด อย่าเผลอ เผลอเมื่อไหร่มันก็จะดูดเข้าไปลงหลุมดำแห่งความทุกข์ทันที

ทีนี้มาถึงเรื่องใหญ่ของทหารเกณฑ์ละค่ะ เรื่องรักคนรู้ใจ...รู้สึกทุกข์มากเมื่อไม่ได้เห็นหน้า...อันนี้เข้าใจดีค่ะ และจะอยู่อย่างไรในสถานการณ์นี้ที่จะไม่ต้องทุรนทุราย มีทุกปีที่ทหารหนีออกจากหน่วย เคยถามอยู่เหมือนกันว่าหนีทำไม ส่วนมากบอกว่าคิดถึงแฟน คิดถึงลูก...แล้วก็หนีออกมา นั่นคือทิ้งอนาคตเลยนะคะ กว่าคดีจะหมดอายุความนี่ต้องเข้าไปลำบากอยู่ในป่าดงกันเลย จึงมาถึงจุดที่ต้องให้คิด ว่าเมื่อมีความรักแล้วเป็นอย่างไร อยากให้ไปฟัง “ถามหาความรัก” ของภูสมิง หน่อสวรรค์ ที่ร้องเพลงรักเศร้าๆนี้ใว้ค่ะ...

เดียวดายเหมือนนกไร้รัง
สิ้นหวังร้าวโรยแรงเหนื่อยอ่อน
ร่ำไห้ดังใจจะขาดรอน
ทอดถอน สะอื้นกล้ำกลืนฝืนทน
**อ้างว้างดั่งหลงทางอยู่กลางทะเล
หว้าเหว่ดังโลกไร้ผู้คน
มองฟ้าซ่อนน้ำตาหมองหม่น
อาภัพอับจน สิ้นไร้หนทาง
ความรัก ความรักอยู่ไหน
อยู่แห่งใด ใครรู้บ้าง
ถามหาน้ำตาไหลหลั่ง
อ้างว้างไร้คนเข้าใจ
(ซ้ำ **)
ถามหาน้ำตาไหลหลั่ง
อ้างว้างไร้คนเข้าใจ

รู้สึกเศร้าๆนะคะ อย่าตกใจค่ะ หายใจเข้าไว้...หายใจเข้า...รู้สึกตัว หายใจออก...รู้สึกตัว เห็นมั๊ย...ความทุกข์ก็หายไป