สิ่งที่พ่อแม่กังวลใจมากที่สุดก็คือ ลูกชายที่ต้องไปเป็นทหารเกณฑ์ อยู่ในค่ายทหาร เพราะช่วงการฝึกจะไม่มีการเข้าเยี่ยมในเดือนแรกของการฝึก มีคนส่งข่าวมาบอกเล่าให้กำลังใจกับครูอยู่เสมอว่า “ไม่เป็นไร...ลูกชายสบายดี” หรือบอกว่า “ไม่มีอะไรหรอก...เดี๋ยวนี้เขาฝึกทหารใหม่..ไม่เหมือนเมื่อก่อน ตากแดดไม่เกินครึ่งชั่วโมงหรอก” สำหรับพ่อแม่ฟังแล้วเบาใจขึ้นเยอะเลยค่ะ

แต่การฝึกก็คือการฝึก การฝึกทหารก็ไม่ใช่การสอนเด็กอนุบาล แน่นอนว่ามันก็จะมีการพลาดกันบ้าง ผิดแล้วก็ต้องลงโทษกัน ที่เรียกว่า “ซ่อม” นั่นแหละค่ะ แม้จะไม่เคยเห็นเลือด แต่เรื่องฟกช้ำดำเขียว มือซ้น เข่าบวมก็พอให้เห็น...นั่นก็ไม่เป็นไรค่ะ

เมื่อวาน (18 มกราคม 2554) เป็นวันกองทัพไทย ครูและครอบครัวก็ได้ไปชมการสวนสนามของทหาร กว่าจะเสร็จสิ้นขบวนการต่างๆก็ย่างเข้า 1 ทุ่ม....ได้พบกับลูกชาย...เข้มขึ้นเยอะ ก็ต้องขอบคุณ ร.อ.ณรงค์ฤทธ์ คำวิชา ผู้เป็นครูฝึก, ร.ต.พิมล ประดิษฐ์ด้วง ผู้ช่วยครูฝึก, จ.ส.อ.ประสงค์ บุญเรือง ผู้ช่วยครูฝึก ที่ได้ดูแลเด็กๆทหารเกณฑ์ทุกนายเป็นอย่างดี ก่อนจากกัน ยังได้ยิน ร.ต.พิมลออกมาให้โอวาทและปลอบใจว่าอย่าร้องไห้ในยามจากกัน ซึ่งก็มีนั่นแหละที่ทุกคน ที่เข้าร่วมฝึกมาด้วยกัน ลำบากมาด้วยกัน เห็นอกเห็นใจกัน หรือแม้แต่โดนทำโทษด้วยกัน อดไม่ได้ที่จะตื้นตันใจในยามจากกัน ช่วงที่กำลังจะจากกันครูได้เห็นภาพที่คิดว่าจะไม่ได้เจอในค่ายทหาร นั่นคือมีนายทหารเดินไปจับมือกับทหารเกณฑ์ทุกคน (ย้ำทุกคน)อาจอวยพรให้โชคดี หรือแสดงความยินดีที่จบเรื่องการฝึก นายทหารคนนั้นคือ ร.ต.ทัศชัย ชัยมาโย ครูว่านี่คือนิมิตใหม่ในการฝึกทหาร ที่พ่อแม่ทุกคนกลัว...ผลสุดท้ายก็ไม่น่ากลัว...อยากเขียนเรื่องนี้เอาไว้ ก็เพื่อบอกกับพ่อแม่ทุกคนที่มีลูกเข้าไปเป็นทหารเกณฑ์...อย่าได้กลัว อย่าได้ตกใจ...ควรที่จะดีใจ ที่ลูกได้เข้าไปรับใช้ชาติค่ะ และต้องขอขอบคุณ ส.ต.จักรี จันทรเขียว ที่ได้เข้ามาดูแลและให้กำลังใจกับลูกชายของครู ซึ่งก็สนใจเทคโนโลยีใหม่ๆเหมือนกัน ชอบการถ่ายภาพ มีความรู้ด้านคอมพิวเตอร์ นับว่าเป็นประโยชน์กับกองทัพในอนาคตอย่างแน่นอนค่ะ....อาจออกในแนวขอบคุณผู้มีอุปการะคุณนะในวันนี้...ไม่พูดก็ไม่ได้ เพราะมันเป็นเรื่องจริง ซึ่งก็ต้องอ้างเอาไว้ ทั้งนี้ก็เพื่อ “ให้พ่อแม่ทุกคนที่มีลูกที่ต้องไปเป็นทหารเกณฑ์ได้อุ่นใจ – หายห่วง”

ขอขอบคุณ รูปภาพของ http://ikengba.exteen.com/20090207/entry