ท่านพุทธทาสภิกขุได้เทศน์เรื่องนี้ไว้ให้เราเข้าใจแจ่มแจ้งมากๆ เรื่องเราอย่าเห็นแก่ตัว เริ่มที่ตัวเราเองเป็นอันดับแรก ถ้าเราตัดความเห็นแก่ตัวลงไปได้ สังคมจะดีขึ้นทันที เราในที่นี้หมายถึงทุกๆคน ไม่ว่าคนนั้นจะเป็นใคร เป็นเด็กๆ เป็นชาวสวน ชาวไร่ เป็นข้าราชการ นักการเมือง เป็นพ่อค้าหรือยาจก ถ้าไม่มีใครเห็นแก่ตัวแล้ว สังคมก็จะดีขึ้นทันที นี่ยังไม่ได้กล่าวถึง การเป็นคนที่มีจิตสาธารณะนะคะ ถ้าเพิ่มสิ่งนี้เข้าไป ครูนึกไม่ออกเลยว่า บ้านเมืองเราจะสดใสขนาดไหน ไปทางไหนก็จะมีคนยิ้มแย้ม ช่วยเหลือกัน อะลุ่มอล่วยกัน พอพูดถึงคำว่าอะลุ่มอล่วยกันนี่ ครูอยากจะขอยกตัวอย่างที่เจอบ่อยๆ คือการจราจร ขับขี่รถยนต์ จักรยานยนต์ บนท้องถนน การแย่งกันไปข้างหน้าให้ถึงที่จุดหมาย โดยไม่คำนึงถึงคนอื่นที่ใช้ถนนร่วมกัน เลยมีการแซงซ้าย ป่ายขวา ปาดหน้าแบบไม่นึกถึงอุบัติเหตุกันเลย...นี่คือการเห็นแก่ตัวที่เรามองเห็นด้วยตาเปล่าทุกๆวันค่ะ

คนที่น่ากลัวที่สุด ถ้าเขาเห็นแก่ตัว คือนักการเมือง ท่านพุทธทาสบอกเอาไว้เป็นเครื่องเตือนใจเราได้เป็นอย่างดี นักการเมืองคนนั้นมาจากไหน ก็มาจากเรานี่แหละที่เลือกเขาเข้าไป มาจากความเห็นแก่ตัว เห็นแก่ได้ของเราเอง....ตอนนี้ก็ไกล้เวลาเลือกตั้งแล้ว นักการเมืองก็ว่อนไปทั่วเมือง หาเสียง หรือบางทีก็หาซื้อเสียง น่ากลัวที่สุดค่ะ เพราะเขาเป็นนักลงทุน ที่หวังกำไร ถ้าเขาไม่เป็นนักการเมืองที่ดี หรือนักการเมืองที่เห็นแก่ตัว...หน้าที่พลเมืองที่เราต้องใส่ใจเอาไว้ในยามนี้คือ “อย่าเห็นแก่ตัว”ค่ะ