ครูได้เห็นโรงเรียนบ้านนาหลวง ที่ตำบลคำด้วง อำเภอบ้านผือ จังหวัดอุดรธานี เพราะครั้งหนึ่งได้นำเด็กนักเรียนจากโรงเรียนอนุบาลอุดรธานีไปปฎิบัติธรรมที่วัดนาหลวง ซึ่งก็ห่างจากตัวเมืองไป 100 กิโลเมตรทีเดียว ถนนที่เข้าไปก็ยังเป็นถนนลูกรังช่วงที่จะเข้าไปถึงวัด ตกประมาณ 12 กิโลเมตรได้ ช่วงนี้ถนนดีขึ้นมากค่ะ เพราะในแต่ละปี มีนักเรียนและหน่วยราชการเข้าไปปฎิบัติธรรมเป็นจำนวนมาก และไม่เคยว่างเว้นทั้งปี ยกเว้นช่วงเข้าพรรษา ที่ทางวัดหยุดกิจกรรม เพราะต้องให้พระ-เณร ปฎิบัติธรรมได้อย่างเต็มที่

โรงเรียนบ้านนาหลวง เป็นโรงเรียนขนาดเล็ก สอนถึงชั้นประถมปีที่ 6 เด็กนักเรียนประมาณร้อยกว่าคน ปีนี้ฟังมาว่าประมาณ 107 คน...เด็กน้อยๆอย่างนี้ น่าจะสนุกในการสอนดีนะคะ เมื่อนำมาเทียบกับโรงเรียนที่ครูสอนแล้ว ละก็ ตกประมาณ 2 ห้องกว่าๆ ปีนี้ชั้นเรียนของครูมีเด็ก 45 คน

เมื่อไม่กี่ปีมานี้ ครูได้มีโอกาสเข้าไปเห็นโรงเรียน เพราะพ่อบ้านของครูได้เข้ามาช่วยหลวงปู่ทองใบ (ปภสฺสโร)ในการแจกพันธุ์ยางพาราให้กับชาวบ้าน ซึ่งทางโรงเรียนก็ได้รับพันธุ์ยางไปปลูกด้วย เพราะมีความคิดเห็นร่วมกันว่า ถ้าโรงเรียนมีพื้นที่ว่าง ที่ไม่ได้ใช้ประโยชน์ ก็ให้ปลูกยางพารา ผลผลิต ผลประโยชน์ที่ได้ก็จะเป็นค่าอาหารกลางวันของเด็กนักเรียน โดยให้ชาวบ้านผู้ปกครอง ครู ภารโรงและเด็กๆช่วยกันดูแลต้นยาง นี่...ครูคาดว่าน่าจะเป็นโรงเรียนแรกทีเดียวในอิสานที่มีสวนยาง โรงเรียนอื่นอาจมีไม้ยืนต้น ที่ครูผ่านๆไป มักจะเป็นอย่างนั้น แต่โรงเรียนนี้มียางพาราเป็นต้นทุนค่าอาหารกลางวันของเด็กในรุ่นที่จะถึงอีก 3-4 ปีข้างหน้า

ที่ครูเขียนเรื่องโรงเรียนนี้ และเล่าพื้นหลังให้ฟังเล็กน้อย โดยไม่ลงรายละเอียด เพราะมีรายชื่ออีกมากที่ต้องเอ่ยถึง ครูมีเอกสารเรื่องนี้อยู่ ถ้ามีโอกาสจะขอบคุณทุกๆคนที่ได้ร่วมมือกันช่วยเหลือเด็กๆที่อยู่ห่างไกลนี้ ....เมื่อไม่กี่วันมานี้ พ่อบ้านได้พูดคุยให้ฟังถึงฝรั่งชาวเยอรมัน ที่ได้ช่วยเหลือครูและครอบครัวที่รถยนต์เกิดเสียกลางทาง ฝรั่งคนนี้คือ คุณ Horst Dammer และภรรยา คือคุณเพียร (Phian Dammer) ได้มีความคิดว่า อยากให้เด็กที่นี่ได้เรียนภาษาอังกฤษให้มากขึ้น ซึ่งเขาก็ได้คัดหาโปรแกรมสอนภาษาอังกฤษให้ และบริจาคคอมพิวเตอร์ให้กับโรงเรียนด้วย ต่อไปก็ปรึกษากันแล้วว่าจะบริจาคให้กับศูนย์เด็กเล็กอีก...นอกจากนี้เขายังคิดเสนอตัวเข้ามาสอนให้กับเด็กด้วย อาทิตย์ละครั้ง หวังก็แค่ให้เด็กๆได้คุ้นเคยกับชาวตะวันตก จะได้ไม่อายที่จะพูดคุยด้วย ฟังแล้วก็เกิดความปลื้มใจค่ะ ที่ชาวต่างชาติเขาเห็นความสำคัญของการศึกษา...จะได้เข้าไปสอนหรือไม่ ก็ต้องขอบคุณเขาก่อนค่ะในความหวังดี

ครูอยากให้คนไทยเห็นคุณค่าของการศึกษาให้มากกว่านี้ ถ้าคนของเรามีคุณภาพ มีการศึกษาสูงๆ ไม่ออกโรงเรียนกลางคัน อย่างที่ครูได้เห็น เด็กแถวไกลๆออกไป มักออกมาทำงานก่อนวัยอันควร บางทีก็ต้องลงไปคุยกับผู้ปกครอง ขอร้องให้เขาส่งลูกเรียนหนังสือให้ได้ ซึ่งขณะนี้รัฐบาลก็ได้ให้นโยบายที่ครูเองก็อยากเห็น อยากให้เป็น อยากให้สำเร็จ เราจะได้พลเมืองที่เป็นพละกำลังของชาติอย่างแท้จริง