Daisypath Anniversary tickers

รอบรั้วบ้าน ฟังแม่หน่อย

Tuesday, July 31, 2007


กำลังจะก้าวย่างสู่เดือนของวันแม่ ในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า แน่นอน ว่าคงจะได้อ่านเรื่องที่ใครหลายคน ที่จะพูด จะเขียนถึงพระคุณแม่...ก่อนที่จะพูด ขอแม่พูดก่อนสักนิด ว่ากว่าจะเลี้ยงลูกให้โตขึ้นมาได้นั้น ต้องเจอะเจออะไรมาบ้างค่ะ แม้ว่ามันนานมาแล้ว แต่ก็ยังจำได้ดีและจะไม่มีวันเลือนไปได้จากความทรงจำ

ก่อนอื่นต้องขอบอกไว้ก่อนค่ะว่า โชคดีมากๆ ที่ลูกชายทั้งสองคน ไม่เกเรเลย แม่ไม่เคย ที่จะกลุ้มใจกับพฤติกรรมของลูกตั้งแต่เล็กจนโต อาจเป็นบุญกุศลที่แม่ได้ทำเอาไว้ ถึงได้เจอกับลูกที่เป็นลูกแม่อย่างแท้จริง...แต่อย่าเพิ่งคิดว่านี่ หลงลูกจนเกินไป แม่ทุกคนก็พูดอย่างนั้นแหละ...นี่เป็นเพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตอนลูกยังเล็กๆ ทำให้ต้องไม่วางตาห่างจากลูกตลอดมาค่ะ

ตอนที่ลูกคนโตเพิ่งคลอด..มีอยู่คืนหนึ่ง หลังจากให้นมลูกไป ซึ่งปกติแล้วลูกจะหลับ แล้วแม่ก็จะอุ้มเดินไปเดินมา เพื่อที่จะเอาเข้าอู่นอน แต่คืนนั้น...เหตุไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นค่ะ..อยู่ดีๆ ลูกก็ตัวอ่อนปวกเปียกลง ไม่ไหวติง..เหตุการณ์ช่วงนั้นทำอะไรไม่ถูกเลย..คิดอยู่อย่างเดียว คือจะทำอย่างไร ให้ลูกตื่นขึ้นมา...ได้แต่ร้องบอกพ่อว่าลูกนิ่งไป...ทั้งพ่อและแม่ไม่มีใครรู้ว่า มันเกิดอะไรขึ้น นี่คือลูกคนแรก...ตัวพ่อนั้นเข่าอ่อนขึ้นมาเฉยๆ...ร้องเรียกแม่ ที่ตอนนั้นมาเยี่ยมหลานอยู่ด้วย...โชคดีค่ะ ที่ย่าเข้าใจเหตุการณ์ทั้งหมดดี รับหลานไปอุ้มพาดบ่า...ตบหลังเบาๆ...จากนั้นก็ได้ยินเสียงเรอออกมา...แล้วก็ร้องไห้จ้าตามหลัง เรื่องเหมือนกับเล็กๆน้อยๆ แต่มันเป็นเรื่องที่ถึงกับชีวิต โชคดีของทุกคน ที่คุณย่ามาช่วยเอาไว้ได้ จากนั้นเป็นต้นมา ลูกนี่ต้องอยู่ในสายตามาตลอด เป็นห่วงไปหมดไม่ว่าจะไปไหนค่ะ

จวบจนเข้าโรงเรียน ก็ต้องบอกได้เลยค่ะ ว่าไม่ได้แค่ส่งลูกเข้ารั้วโรงเรียนแล้ว จะจบตรงแค่รั้ว ไม่ว่าลูกๆจะอยู่โรงเรียนไหน ทั้งพ่อและแม่ก็เข้าไปดูเป็นระยะๆ ไปสอบถามถึงความประพฤติจากคุณครู ที่แม้แต่ตัวครูที่สอนก็รู้สึกแปลกใจ ที่พ่อแม่เข้าไปสอบถาม แถมถามคืนด้วยว่าลูกเกเรหรือเปล่า.. เพราะทางโรงเรียนเขาจะเข้าใจว่า ลูกต้องเกเร พ่อแม่ถึงตามไปดู ก็ต้องบอกกับลูกค่ะ ว่าเพราะรักลูกนี่แหละ ถึงตามดูทุกข์สุขของลูกว่าเป็นอย่างไร...อยากบอกค่ะ ว่าไม่ว่าจะเป็นลูกทั้งสองของครู..หรือว่าลูกศิษย์ที่นั่งเรียนอยู่กับครู...ทุกคนก็เป็นลูกของครูทั้งนั้นค่ะ..อย่าเป็นคนเกเรนะคะ ตั้งใจเรียน ขอให้ทำหน้าที่ๆเป็นลูกให้ดี แค่นั้นก็ทำให้พ่อแม่และครูชื่นใจแล้วค่ะ

Posted by ครูพเยาว์ at 11:34 AM