ในระบอบประชาธิปไตยที่แท้จริงนั้น นักการเมืองเขาเข้าไปดูกิจกรรมเรื่องต่างๆอย่างใกล้ชิด นับเวลาเป็นปี ถึงแม้ว่าเขาจะได้รับรู้นโยบายที่ทางรัฐบาลได้ออกมาดำเนินการแล้ว การที่นักการเมืองฝ่ายค้านหรือเสียงข้างน้อยได้เข้าไปสังเกตการณ์นั้น นับว่าเป็นประโยชน์อย่างยิ่งแก่การที่จะปรับปรุง พัฒนาให้ดียิ่งขึ้นกว่านโยบายเก่าที่กำลังดำเนินการ การศึกษาก็เหมือนกัน ในการหาเสียงของประธานาธิบดีโอบามา ท่านเอาใจใส่เรื่องนี้มากทีเดียว สังเกตจากการปราศรัยหลายๆครั้ง การศึกษาจะเป็นเรื่องที่อยู่ในลำดับของความสำคัญในการที่จะปรับปรุงให้ดี ยิ่งขึ้น

พูด ง่ายๆก็คือ การศึกษาของอเมริกันอ่อนด้อยลงมาก ถ้าเราติดตามข่าวในการแข่งขันทางวิชาการ เด็กอเมริกันจะแพ้เด็กทางเอเชีย แพ้จีน แพ้เกาหลี หรือแม้กระทั่งหนังสือคณิตศาสตร์บางรัฐ บางโรงเรียนของอเมริกายังต้องมาเอาของสิงคโปร์ไปใช้สอนอย่างนี้เป็นต้น และจากการที่นักการเมืองเข้าไปเจาะลึกถึงการล้มเหลวของการศึกษาของเขา พบกับความจริงแล้วก็ตกใจหนักเข้าไปอีก ในโรงเรียนมีการแบ่งเกรดทางสังคม การฟุ้งเฟ้อ เหลวแหลกทางจริยธรรม ถ้าเป็นเด็กอเมริกันสีผิวแล้วก็ยิ่งตกต่ำลงไปอีก อย่างเช่นเรียนอยู่เกรด 4 ยังอ่านหนังสือไม่ออกเลย พอๆกับบ้านเรา ที่เด็กเรียน ป. 4 ยังอ่านหนังสือไม่ออกก็มีให้เห็น

กลับ มาบ้านเรา งานด้านการศึกษาถือว่าเป็นงานที่สำคัญและด่วนที่สุดแล้ว...จะทำอะไรก็รีบทำ เสียเถอะ ขอให้ครูได้มีนโยบายที่มันเด่นชัด ที่จะปรับปรุงการศึกษาให้เราได้ก้าวหน้ายิ่งกว่านี้ ตอนนี้เด็กของเราจะอ่อนด้วยลงไปอยู่ระดับต่ำของเอเชียให้เข้าแล้ว การปรับคุณภาพการเรียนการสอน การปรับวิทยฐานะของครูก็ดูจะลักลั่น ไปไม่ถึงไหน ถ้าถามครูทุกๆคนที่กำลังคร่ำเคร่งอยู่กับการส่งรายงานผลงานทางวิชาการ เพื่อเลื่อนวิทยฐานะนั้น เราดำเนินถูกทางหรือเปล่า ครู เท่าที่เห็นอยู่ทุกวันนี้ทุ่มชีวิตอยู่กับการสอนเด็กที่แทบล้นห้องเรียน ใครจะคิดว่ามีโรงเรียนที่มีเด็กอยู่ในห้องหน้าสลอนอยู่ 50 คน แค่นี้ ถ้าไปดูผลสัมฤทธิ์ของเด็กแล้ว ประสบการณ์การสอนที่มีมานับสิบๆปีแล้ว จะให้ครูเหล่านั้นมานั่งทำผลงานด้านวิชาการในทำนองเดียวกันกับส่งผลงานเพื่อ ยกระดับให้เท่ากับผู้ช่วยศาสตราจารย์ มันมีเหตุผลพอไหม...มีครูบ่นเรื่องนี้ค่ะ เลยขอบ่นต่อให้ฟัง

เรา มีแนวคิดว่า ถ้าจะปรับปรุงการเรียนการสอนเด็ก ยกระดับของเด็กเราให้มีความรู้มากยิ่งขึ้น ผลสัมฤทธิ์ที่ดีขึ้น ก็ต้องยกระดับของครูที่มีความรู้อยู่ในเกณฑ์ อยู่ในระดับที่เรียกกันว่า Bench mark หรืออะไรทำนองนี้ ก็พอมีเหตุผลอยู่ แต่ ไม่ใช่ทั้งหมด จำนวนเด็กที่สามารถดูแลได้ทั่วถึง ครูสามารถเจาะจงเด็กที่มีปัญหาในการเรียนได้อย่างพอเหมาะพอควร และให้ความช่วยเหลือเด็กเหล่านั้นได้ตามกำลัง นั่นก็คือเด็กต้องไม่มาจุกอยู่ในโรงเรียนใดโรงเรียนหนึ่ง รัฐบาลต้องเข้ามาจัดการ ติดตามตามความเป็นจริงว่าเด็กนักเรียนต้องอยู่ในเกณฑ์ที่ครูสามารถดูแลได้ ครูคือผู้มาสั่งสอนวิชาการ ไม่ใช่มาดูแลม๊อบ รัฐเองต้องติดตามเรื่องนี้อย่างจริงจัง ชาวอเมริกันเขาพูดว่า When it come to education in America, we need to start holding ourselves accountable. คือทุกคนนั้นต้องเอาใจใส่อย่างแท้จริง ไม่ว่ารัฐ โรงเรียน ผู้ปกครอง ศาสนา...ไม่มีใครที่จะบอกว่าไม่ใช่หน้าที่...ไม่ได้ ทุกคนจะต้องเริ่มทำหน้าที่ในส่วนของตัวเองให้ดีที่สุด ยกตัวอย่างเช่นผู้ปกครองของเด็กนักเรียน ที่ไม่มีใครสามารถออกนโยบายว่าให้ทำอย่างโน้นอย่างนี้ได้ แต่ผู้ปกครองสามรถทำได้ ถ้ารักจะให้การศึกษาแก่ลูก โดยการ ปิดทีวีไม่ให้ลูกมอมเมาไปกับละครเน่าๆ ตัดเกมส์ต่างๆออกอย่าให้ลูกติดอยู่กับเกมส์เหล่านั้น ช่วยลูกในการอ่านหนังสือ ช่วยให้คำแนะนำในการทำการบ้าน ให้เข้าร่วมประชุมกับโรงเรียน อย่างนี้เป็นต้น

ทีนี้มาถึงเรื่องสำคัญเสียที...ได้ฟังปลัดกระทรวงศึกษาธิการ ดร.ชินภัทร ภูมิรัตน พูดแล้ว ก็น่าจะเป็นทางออกให้ครูได้บ้าง ท่านพูดว่า “ปัญหาของการพัฒนาครูไม่ประสบผลสำเร็จตามเป้าหมาย ส่วนหนึ่งมาจากการกำหนดมาตรฐานวิชาชีพ ครูต้องอิงมาตรฐานหน่วยงานจากหลายองค์กร โดยเฉพาะการประเมินวิทยฐานะที่ผ่านมายังไม่สอดคล้องกับการปฏิบัติงานของครู ซึ่งการพัฒนาครูเพื่อให้ได้วิทยาฐานะนั้น จะต้องตอบคำถามให้กับสังคมด้วยว่า เมื่อครูผ่านการประเมินวิทยฐานะนักเรียนมีคุณภาพดีขึ้นหรือไม่ แต่ทุกวันนี้ยังไม่สามารถตอบคำถามเรื่องดังกล่าวให้กับสังคมได้ ซึ่งเรื่องการพัฒนาครู การประเมินวิทยฐานะ และการเพิ่มคุณภาพการเรียนการสอนจะต้องเชื่อมโยงกันได้” ก็จะคอยดูกันต่อไปว่าในการแก้ปัญหา หลังจากการประชุมสัมมนาเกี่ยวกับการพัฒนาวิชาชีพครู ที่ได้ระดมความคิดเห็นจากหน่วยงานที่เกี่ยวข้องทั้งหมด ที่ออกมาให้ความเห็นพ้องต้องกันว่า การปฎิรูปการศึกษาตลอด 9 ปีที่ผ่านมายังไม่บรรลุตามวัตถุประสงค์ที่วางเอาไว้ การปฏิบัติงานที่ไม่เชื่อมโยงกัน ส่งผลให้การพัฒนาไม่ไปในทิศทางเดียวกัน และจะจัดทำแผนพัฒนาแบบบูรณาการให้ทุกหน่วยเข้ามาช่วยกัน ซึ่งก็จะคอยดูว่า แผนจะออกมาอย่างไรใน 3 เดือนข้างหน้า...ที่ดีก็คือ การยอมรับว่าที่ผ่านมานั้น การพัฒนาครูยังไม่สำเร็จ และถ้าจะให้สำเร็จนั้นต้องทุกคนต้องเข้าร่วมมือกัน....มันช่างเหมือนกับการ ศึกษาของอเมริกาตอนนี้จังค่ะ

เราทุกคนนะคะ เมื่อมารวมกลุ่มกันแล้ว มีหลักฐานแน่นหนาอย่างนี้ ก็อย่าลืมกันนะคะ เมื่อเราต้องทำอะไรร่วมกัน ช่วยเหลือกัน เมื่อเห็นว่าเพื่อนเดือดร้อน เราก็ต้องรีบไปช่วย เห็นว่าเพื่อนเดินทางผิด เราก็ต้องเป็นเพื่อนที่ดี...ตักเตือนกันได้ค่ะ ถือว่าเป็นกัลยาณมิตรนะคะ

ผ่านวันสงกรานต์มาก็ชุ่มโชกกันถ้วนหน้า แล้วก็น่าเสียดายที่วัฒนธรรมเก่าแก่ของเราก็เสื่อมถอย หายไปกับวัฒนธรรมของโลกใหม่ ที่มีแต่ความสนุกสนานเข้ามาแทนที่ เสียงเพลงที่กระหึ่ม หนุ่มสาวที่ตั้งหน้าตั้งตาชะโลมแป้ง ปะไปถ้วนทั่วร่าง ไม่รู้ว่าใครจะนึกจะคิดอย่างไร ไม่สนใจ น่าเศร้าใจไปกับกระทรวงวัฒนธรรมของเรา

ครูมาวันนี้ไม่ได้มาพูดเรื่องวันสงกรานต์ แต่จะพูดเรื่องยักษ์หน้าวัดมัชฌิมาวาส 2 ตนที่ยืนเฝ้าหน้าวัดมา นี่ก็น่าจะกว่า 40 ปีเข้าไปแล้ว เพราะครูเห็นมาตั้งแต่ครูยังเด็กๆอยู่เลย ถามใครๆที่เป็นคนเก่าแก่ของเรา ก็ไม่ค่อยจะมีใครรู้ว่ามีความเป็นมาอย่างไร ครูเลยต้องมาเขียนบันทึกเอาไว้ กันลืม เผื่อว่าลูกๆเวลาผ่านไปวัด หรือไปวัดมัชฌิมาวาสจะได้ไปเยี่ยม ไปดูว่ายักษ์ 2 ตนนั้นมีลักษณะอย่างไร

อย่างไรก็ตามยักษ์ทั้งสองนั้นก็ไม่ได้ปั้นถูกต้องตามลักษณะเดิมไปหมดทุกอย่าง อาศัยว่ามีลักษณะอย่างนั้นคือยักษ์ตนนั้นก็พอ ยักษ์ตนแรกอยู่ทางซ้ายมือ มีจมูกเล็กๆเป็นงวงช้าง ตนนี้ถ้าไม่ใช่ทศคีรีวันก็ต้องเป็นทศคีรีธร ทำไมถึงต้องออกมาแบบกึ่งกลางอย่างนั้นล่ะ นั่นก็เพราะสีของยักษ์ค่ะ ของวัดมัชฌิมาวาสออกสีขาวทั้งตัว ซึ่งก็ไม่เหมือนของเดิม ที่จริงแล้วทศคีรีวันมีกายเป็นสีแดง ทศคีรีธรมีกายสีเขียว ยักษ์ทั้งสองตนนั้นเป็นยักษ์ฝาแฝด ที่เกิดจากทศกัณฐ์กับนางช้างพัง ทศคีรีวันเป็นพี่ ทศคีรีธรเป็นน้อง เมื่อเกิดแล้วทศกัณฐ์ยกให้เป็นบุตรบุญธรรมแก่ท้าวอัศกรรมมาลา เจ้าเมืองดุรัม พอรู้เรื่องราวที่บิดาตนทำศึกกับพระราม จึงอาสาออกรบ ผลที่สุดก็ตายด้วยศรของพระราม ยักษ์ฝาแฝดนี้เฝ้าประตูของวัดพระแก้ว แล้วยังไปยืนอยู่ที่สนามบินสุวรรณภูมิด้วย ทำหน้าที่ส่งเสริมวัฒนธรรมของไทยอยู่หลายที่ด้วยกัน

ยักษ์อีกตนที่อยู่ทางด้านขวามือทางเข้าประตูวัด ครูถามใครๆแล้ว คนที่อยู่มาตั้งแต่เก่าก่อน ก็ไม่มีใครรู้ว่า ยักษ์ตนนี้ชื่ออะไร แต่ครูก็ต้องบอกว่า จะมีอยู่ก็แค่ตนเดียวเท่านั้น ที่นึกได้ เพราะการปั้น เขาปั้นให้มี สองหน้า คือหน้าด้านหนึ่งหัดหน้าออกนอกวัด อีกด้านหนึ่งหันเข้าไปในวัด ลักษณะอย่างนี้มีอยู่ตนเดียวคือ ท้าวสหัสเดชะ ตนนี้เป็นยักษ์ที่มีฤทธิ์เดชมากทีเดียว มีพันพักตร์ สองพันกร ทศกัณฐ์แค่สิบพักตร์ ยี่สิบกร ฤทธิยังมากถึงกับท้ารบกับพระรามได้ นี่มีตั้งพันหน้า คิดดูว่าฤทธิ์มากขนาดไหน เขาถึงเอามาเฝ้าประตูวัด ดูลักษณะของท้าวสหัสเดชะ คือ กายใหญ่โต มีสีขาว 1000หน้า 2000 มือ ตาสีแดงดังดวงอาทิตย์ ได้พรจากพระพรหมให้มีตะบองวิเศษชี้ต้นตาย ชี้ปลายเป็น รบกับใครก็ชนะตลอด แต่ก็มาเสียท่าหนุมาน ที่จับตะบองหักทิ้ง แล้วมัดด้วยหาง จากนั้นก็ตัดเศียรกระเด็น ตายไป เดี๋ยวนี้ที่สนามบินสุวรรณภูมิท้าวสหัสเดชะก็ไปยืนเป็นตัวแทนคนไทย ไปทำหน้าที่ต้อนรับชาวต่างประเทศด้วยเหมือนกัน

ที่วัดมัชฌิมาวาสยังมีสิ่งสำคัญๆอีกหลายอย่าง ครูจะเอามาเล่าให้ฟังในโอกาสต่อไปค่ะ

ที่ครูสนใจและนั่งดูก็เพราะ เป็นเรื่องของพ่อค้าที่มีคุณธรรม ในหนังมีหลายตอน ที่สอนการทำการค้า ไม่ให้เอาเปรียบลูกค้า ไม่รังแกลูกค้า ไม่รังแกพ่อค้าด้วยกัน อย่างเช่นพวกทุนใหญ่ ไม่ไปรังแกพ่อค้าทุนน้อย ใครไปทำเข้า ก็เข้ากับคำพูดที่ว่า “เหมือนแย่งขนมเด็ก” ซึ่งก็มาจากตอนหนึ่งของหนังเรื่องนี้ ดูไปดูมา มันก็ใกล้เคียงกับเหตุการณ์ปัจจุบันของเรา มีพ่อค้าที่หนีภาษี มีเจ้านายที่คอรัปชั่น หรือ กินสินบาทคาดสินบน ที่ว่าคาดสินบนก็ดูออกจริงๆว่า เจ้านายนั่นคาดเอาไว้ว่าจะได้สินบนจากพ่อค้า บางคนยอมขายตัวเป็นลูกน้องของนายทุนใหญ่ไปก็มี หรือว่าเหตุการณ์อย่างนี้มีทั่วไปทุกที่ และตั้งแต่ยุคโบราณมาจนถึงยุคนี้ แต่พ่อค้าที่มีคุณธรรม อย่าง อิมซังอ๊ก ก็ไม่พยายามที่จะเลี่ยงภาษี ซึ่งครั้งหนึ่ง เงินภาษีที่ได้จากกลุ่มการค้าของเขาคนเดียว เท่ากับภาษีครึ่งหนึ่งของทั้งอาณาจักรโชซอน เขาไม่ยอมให้สินบนแก่เจ้าหน้าที่ แม้จะยิ่งใหญ่ มีอำนาจขนาดไหน ซึ่งก็ทำให้เขาไม่ได้รับความยุติธรรมในด้านการค้าจากทางราชการ

ครูดูจนจบแล้ว ทั้ง 50 ตอน ที่ฉายในเมืองไทยยังไม่จบ แต่ไปดูจากเว็บไซท์ของจีน ฟังไม่ค่อยออกหรอก เพราะพากย์เป็นภาษาจีนล้วนๆ แต่ก็เดาออกว่ามันหมายความว่าอย่างไร

ทีนี้ เรามาพูดเรื่องนี้กัน ถึงเกร็ดเล็กเกร็ดน้อย ว่าหนังซีรี่ย์อิงประวิติศาสตร์ของเกาหลีเป็นอย่างไร ดูแล้วรู้สึกอย่างไร ครูว่า หนังอย่างนี้แสดงให้เห็นถึงความยากลำบากของคนในสมัยก่อนๆ ไม่ว่าในการปกครอง การกดขี่ของระบบขุนนาง ที่มีต่อราษฎร ที่เรียกกันในหนังว่าไพร่ การที่จะหาจุดยืนในสังคม ใช่ว่าจะอยู่รอดปลอดภัย หลายๆครั้งต้องหนีจากภยันตรายจากขุนนาง เหตุผลแค่ เป็นที่น่าสงสัย ว่าจะกระด้างกระเดื่อง การสอบสวน ก็ล้วนแต่ทารุณทั้งนั้น มันน่ากลัว... ที่น่ายกย่องก็คือ ระเบียบ ประเพณี วัฒนธรรม ที่ยังเอามาให้เราดู ว่าคนในสมัยโน้น เขาถือประเพณีเอาไว้ มั่นคง คำพูด คำสอนต่างๆ ที่เอาออกมาให้เราฟังล้วนแต่สอนใจ ภาษิตต่างๆที่เราได้ยินกัน ล้วนแต่มาจากคนรุ่นก่อนทั้งนั้น เราจะได้ยินคำคมๆเหล่านั้นจากหนังเกาหลี ของไทย ครูยังไม่เคยได้ยินสักคำ เห็นแต่ที่พูดกัน คือ การแก่งแย่ง ตบตีกัน ...เป็นซะอย่างนั้น

อยากเห็นหนังของไทย เอาอย่างดีๆอย่างเขาบ้าง ครูว่า ตั้งแต่ดูหนังเกาหลีแนวประวัติศาสตร์มาแค่ 3 เรื่อง จะวาดแผนที่โบราณของเกาหลีได้แล้ว เขาสอนประวัติศาสตร์ให้คนดูไปในตัว ขณะที่เขียนเรื่องนี้อยู่นี่ ภาพอาณาจักรโชซอนโบราณ มันผุดขึ้นอยู่ในความคิด ตรงไหนเป็นเมืองแพกเจ พูยอ ชิลลา น่าคิดนะคะ เราไม่ได้สร้างหนังแนวประวัติศาสตร์ให้เรา ได้ชื่นชมกับการต่อสู้เพื่อบ้านเมืองของบรรพบุรุษของเรามากนัก เท่าที่เห็น ถึงมีก็มีฉากที่เด็กๆจะต้องปิดตาดูเสียอีก ในขณะที่เกาหลีสร้างเป็นตัวอย่างที่ให้เราดู ไม่ได้มีฉากรักให้เห็น ซึ่งตัวผู้แสดงเขาสามารถบอกได้จากสายตา ว่ารัก ว่าชัง ว่าชื่นชม ว่าเสียใจ ว่าผูกเจ็บ ว่าแค้นโดยที่ไม่จำเป็นต้องเอ่ยปากออกมาสักคำ เขาแสดงได้ค่ะ ส่วนของเราแสดงออกมาหมด ทั้งกริยาท่าทาง เสียงที่ตะโกนออกมา รวมทั้งตบให้ดูเป็นตัวอย่างให้เด็กดู เรียกว่าครบเครื่องปัญญาอ่อน