ในการศึกษาสมัยใหม่ มองถึงการท่องจำเหมือนกับว่า เราสอนเด็กให้เป็นนกแก้วนกขุนทอง ถึงกับมีการโฆษณาออกทีวีอยู่ช่วงหนึ่ง เอาเด็กมาสวมหัวโขนเป็นหัวนกแก้ว นกขุนทองออกมาท่องจำให้คนดู ทำนองว่า นี่คือการเดินพลาดในวงการการศึกษาของไทย ว่าเรายังล้าหลังค่ะ....มองๆดูในครั้งนั้นก็ขำ ว่าช่างเอามาเปรียบเทียบ

แต่พอนานๆไป ถ้าเรามานึกย้อนหลัง ว่าทำไมคนในสมัยเก่าก่อนของเรา เป็นคน "เจ้าบทเจ้ากลอน" จะพูดจะจาอะไร ก็เอาคำพูดที่คล้องจองสละสลวยออกมาใช้ได้...น่าฟังค่ะ เดี๋ยวนี้ยังมีให้เราได้ยินหรือเปล่า

การที่เราจะฝึกเด็กของเราให้รู้จักการออกเสียงให้ถูกต้อง โดยการท่องมันก็ไม่น่าผิดใช่มั้ยคะ ทุกอย่างถ้าจะให้ดี มันต้องฝึกฝน เด็กตัวเล็กๆ ก็ต้องฝึกลิ้น ดัดลิ้น พูดให้ถูกต้อง ตัว ร, ล อีกทั้งตัวกล้ำในภาษาไทย ต้องฝึกทั้งนั้น เราไม่ได้ท่องจำในสิ่งที่ไม่ต้องทำ บางอย่างต้องทำความเข้าใจ อย่างนั้นก็ไม่มีข้อโต้แย้งค่ะ แต่บางอย่างมันต้องฝึก เราก็สมควรที่จะคงเอาไว้ อย่างเช่น ท่องบทอาขยานในภาษาไทย ไม่ว่าเรื่องอะไร อย่างเช่นการใช้ สระ ไ_ ,สระ ใ_ อย่างนี้เป็นต้น ทุกคำที่ท่องออกไปนั้นมันทั้งให้ความรู้ที่ต้องติดตัวไป คำพูดที่คล้องจอง สละสลวยเหล่านั้น ก็เอาออกมาพูดได้อย่างไม่ขัดเขิน เพราะเคยท่องมาจนคล่องปากแล้ว