ตอนที่สองเป็นตอนสั้นๆค่ะ ไม่เหมือนตอนแรกที่ยาวหน่อย เพราะนั่นเท่ากับภาพยนตร์เรื่องหนึ่งทีเดียว พระพุทธประวัติตอนนี้คือตอนเสด็จกลับกรุงกบิลพัสดุ์ เพื่อโปรดพระบิดาและพระญาติวงศ์

เมื่อพระเจ้าสุทโธทนะทรงได้ทราบข่าวว่า บัดนี้พระโอรสของพระองค์ตรัสรู้เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าแล้ว และกำลังประกาศพระศาสนาอยู่ที่นครราชคฤห์ จึงมีรับสั่งให้อำมาตย์ไปกราบทูลนิมนต์พระพุทธเจ้าให้เสด็จมายังกรุงกบิลพัสดุ์ เพื่อให้พระพุทธบิดาได้มีโอกาสเห็นพระองค์สักครั้งหนึ่ง แต่ปรากฏว่า อำมาตย์ที่ทรงส่งไป ไปถึงขณะที่พระพุทธเจ้ากำลังทรงแสดงธรรมแก่ประชาชนอยู่ เขาจึงนั่งฟังธรรมจนจบโดยที่ยังไม่ได้ทูลแจ้งข่าวที่ตนรับมาและมีความซาบซึ้งในพระธรรมที่พระพุทธองค์ทรงแสดง จนขอบวชเป็นภิกษุ

เมื่ออำมาตย์ที่ส่งไปแจ้งข่าวไม่กลับมา พระเจ้าสุทโธทนะจึงได้ส่งอำมาตย์คนใหม่ไปทูลแจ้งข่าวอีก การณ์ก็กลับเป็นเช่นนี้จนถึงครั้งที่ 9 ไม่น้อยเลยนะคะ ที่อำมาตย์หายไปจนทำให้พระเจ้าสุทโธทนะทรงประหลาดพระทัยยิ่งนัก ที่ไม่มีอำมาตย์กลับคืนมาแม้แต่คนเดียว

กระทั่งครั้งสุดท้าย พระเจ้าสุทโธทนะได้ทรงส่ง "กาฬุทายี" ซึ่งเป็นคนหนุ่มในราชสำนัก และเคยเป็นเพื่อนเล่นคนโปรดของเจ้าชายสิทธัตถะไปทูลอาราธนา เพื่อขอให้พระพุทธเจ้าเสด็จกรุงกบิลพัสดุ์

เมื่อกาฬุทายีมาถึงกรุงราชคฤห์แล้ว จึงได้ทราบว่าทำไมอำมาตย์ที่มาทูลแจ้งข่าวไม่กลับไปซักคนเดียว ในขณะที่เขาเข้าไปในที่ที่พระพุทธองค์กำลังแสดงธรรม ได้พยายามที่จะไม่ฟังพระธรรมเทศนา เมื่อพระพุทธองค์แสดงธรรมจบแล้ว เขาจึงได้เข้าเฝ้าพระพุทธองค์ ถวายความเคารพอย่างสูงสุดแล้ว ได้กราบทูลอาราธนาให้พระองค์เสด็จกรุงกบิลพัสดุ์

หลังจากที่กาฬุทายีมาทูลอาราธนาพระพุทธเจ้าเป็นเวลา 2 เดือนกว่า ในเย็นวันหนึ่ง พระพุทธเจ้าได้เสด็จถึงกรุงกบิลพัสดุ์ และได้ประทับที่อุทยานนอกเมือง ซึ่งเป็นธรรมเนียมของนักบวชทั้งหลาย ครั้นรุ่งเช้า พระองค์ได้เสด็จเข้าไปบิณฑบาตในเมืองตามที่พระองค์เคยทำตามปกติ ความทราบถึงพระเจ้าสุทโธทนะ ทำให้พระองค์ทรงกริ้วและอับอายที่พระโอรสทรงทำภิกขาจารในถิ่นแคว้นที่สิ่งต่างๆ ในที่นี้เป็นของพระองค์

แต่พระพุทธเจ้าทรงอธิบายให้พระพุทธบิดาทรงเข้าใจว่า การบิณฑบาตถือเป็นธรรมเนียมของพระพุทธเจ้าทุกพระองค์ได้เคยปฏิบัติกันมาแล้ว การปฏิบัติอย่างนี้ถูกต้องและเหมาะสมแก่พระพุทธเจ้าทั้งหลาย

เมื่อพระพุทธองค์ได้เสด็จมาถึงพระราชวังแล้ว พระองค์ได้แสดงธรรมโปรดพุทธบิดา พระมารดาเลี้ยง และพระประยูรญาติคนอื่นๆ จนบุคคลเหล่านี้ยอมรับพระรัตนตรัยเป็นที่พึ่ง และได้น้อมนำธรรมะนั้นไปประพฤติปฏิบัติตาม ในฐานะที่เป็นสาวกของพระองค์สืบต่อไป